амандаспайды? — деді ол көк түтінді бұрқ еткізіп.— Немене, келген адаммен сәлемдеспе деп үйретіп қойғаннан саусыз ба? — Ол екеуіне кезек қарап күлді. — Жо-жоқ. Олай деп нем бар. Кәмшәт, сен ағаңмен амандасқан жоқ па едің? — Ештеңе етпес, қысылып тұрған ғой. Екеуіңіз бір адамсыздар. Сіздің сәлемдескеніңіз жарамай ма? Кәмшәт. Есі- міңіз әдемі екен. «Қандай инабатты адам,— деді ішінен Кәмшәт.— Бұл кісі ғой бригадирден болған уақиғаның бәрін есітіп келді. Сонда да сөзі қандай майда». Бектемір бұрын да сушыларды бір-екі рет аралаған. Онда да түн болатын. Әрі ай тумаған еді. Ол Бибісара екеуімен жұмыс жайлы біраз сөйлесіп, хал-жағдайларын сұрап кеткен. Көп сөйлеспегендіктен бе, Кәмшәт оны осындай сыпайы болар деп ойламаған еді. — Қолдарыңыз бос болса, отырып әңгімелесейік,— деді Бектемір.— Суды жайғастыра алмай жатқанда, мына біреу қайдан келді деп ойлап тұрған шығарсыздар. — О, қойыңыз, үйтіп кім ойлайды. Кәмшәттің ала келген ашытқан көжесі бар. Содан ішейік, жүріңіз. Олар арық жағасындағы ажырықтың үстіне келіп отырды. Кәмшәт аузын жауып, жартылай, суға салып қойған сырлы шелектен ағаш тостағанға салқын көже құйа бастады. Тостағанды Бектемірдің өзіне беруге қысылып, Ермекбайға ұсынды. Бектемір тартып біткен темекісін шөп арасына лақтырып жіберіп, салқын ашыманы құмарта сімірді. Тостақтың түбіне жеткен соң, «уф» деп демін бір-ақ алды. — Өте тамаша екен. Күбіге ашытасыздар ма? — Жоқ. Сиыр ұстамаған соң, күбі де ұстамаймыз,— деді Ермекбай күліп.— Қауаққа ашытамыз. — Уақ малдарыңыз бар ма? — Төрт қойымыз бар. Екі ешкі, бір текеміз бар еді, былтыр күзде біреуі кебенектен қайтыс болды да… а… өлді де, біреуі туа алмай өлді. Енді жалғыз теке қалды. — Обалдағы-ай. Өткен онкүндікке қанша ақша алдыңыздар? . — Онша көп емес. Екеуіміз жиылып жүз бірдеңе сом алдық. Тостағыңызды беріңіз, тағы құйсын. Ермекбай ыдысты Кәмшәтқа ұсынды. — Сол ақшаға не алдық құдай-ау,— деді ол Кәмшәтқа қарап. — Ұмытып қалдың ба, маған пальто алдық. — Е, е. Пальтолық мата алған екенбіз ғой. Қысқа шейін көп бар ғой, қазір қой ала салайық. Мал өз аяғымен жайылады, ақшаның көзін жоймас деп ем, мына келініңіз көнбей қойды.— Міні, мынаны тағы ішіп жіберіңіз. Сап-салқын екен. — Япырмай, шөлдеп қалған екенмін, екіншісін тағы ішетін болдым ғой. — О, алыңыз, алыңыз. Қазір күн ыстық. Сусыннан басқаға кісінің зауқы соқпайды. Бектемір екінші тостақты тағы ішті. — Кәмшәт, қасық… қасық бер мына кісіге. Қоюын алып жесін. — Жо-жоқ, рахмет, керек емес. — А, мейліңіз онда. Кәмшәт күйеуінің сөзіне күліп жібере жаздады. Өзімен жылы сөйлескен адамға оның арқын-жарқын боп кететін қашанғы әдеті. «Осым орынсыз-ау» деп әсте ойламайды. — Беке,— деді бір кезде
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66