басымыз жас қой» деп үмітті алдағы өмірге артып жүре беретін. Кәмшәт та тап осылай ойлады. Әйтсе де, ол кей күндері жас нәресте туралы жиі ойлайтын болды. «Япырм-ау, әлі ештеме білінер емес. Сонда мен… шынымен-ақ…» Ол бұдан әрі ойлауға сұмдық шошынатын. Қолымен бетін басып, кеудесін кернеген күйініштен жылап та жіберетін еді. Ақыры ол екеуінің бұл арманы да орындалып келе жатқандай болды. Өзінің қауынға құмартуын алғашқы кезде Кәмшәт жай бір аңсарымның аууы шығар деп жүрді. Келе-келе барлық тамақтан шықты. Тіпті, қауыннан өзге астың бәрі оған жиіркенішті боп көрінді. Бір күні Ермекбай екеуі мақта суарып жүрді. Талма түстің кезі еді. Екеуі түскі тамақтарын ішіп болған соң, ұзын- ұзын құмайлардың басын байластырып, үстіне шырмауық шауып, соның көлеңкесіне қисайды. Ермекбайдың қашанғы әдеті. Жата салысымен-ақ қор ете түсті. Күндегідей: «мені сәлден соң оят» деген де жоқ. Мақталықтың аяқ жағында Керең шалдың қауындығы бар. Оның құдай берген аты – Шерәлі болса да, құлағының мүкістігіне байланысты жұрт керең шал атап кеткен-ді. Кәмшәт Ермекбай ұйқтап жатқанда орнынан білдірмей тұрып, құмайлардың ара-арасымен сытырлатпай жүріп отырып, ұзадым-ау дегенде қауындыққа қарай жүгіре жөнелді. Жүйек ұзын-ақ екен. Мақтаның аяқ жағындағы жолға әрең жетті. Бұдан әрі қалың жүгері басталады. Қауындық сол жүгерінің ар жағында. Кәмшәт ағараңдап көрініп қалар деп, орамалын қолына алды. Ешкім келе жатқан жоқ па екен деп, жан-жағына бір қарады да, шашақ атқан жүгері арасына қойып кетті. Мұнда қапырық екен. Ыстық ауа деміктіріп жіберді. Аттаған сайын жүгерілер сатыр-сұтыр етеді. «Міне, міне, ұры мұнда, ұры мұнда» деп жар салып тұрғандай. Алғашқы кезде Кәмшәт қорқыныштан жүрісін өндіре алмады. Бейне бір қуғыншы өзін өкшелеп келе жатқан сияқты. Жүрегі тарс-тарс етеді. Әйтсе де, біраздан кейін бұған да еті үйрене бастады. «Қазір қауын жеймін,— деді ол.— Қазір қауын жеймін. Барамын да біреуін жұлып аламын. Піспесе де мейлі. Маған бәрібір, маған бәрібір». Иесі көріп қалса қайтемін деп ол ойлаған жоқ. Ол қауыннан басқа дүниенің бәрін біржолата ұмытты. Жүгерінің сатырлағанын да естімеді. Бір кезде қауындыққа тіреліп қалғанын бір-ақ сезді. Сол жерде тұрып жан-жағына қарады. Маңайда ешкім жоқ. Ыстық күн. Жүгері басында отыратын торғайлар да жоқ. Бәрі де көлеңке куып кеткен. Кәмшәт алыста тұрып көзімен қауын пәлектерін тінти бастады. Бүгін ғана суарылса керек, арықтарының ішіндегі су сіңе қоймапты. Ол өзінен бес-алты аттам жерде үшінші арықта жарқырап жатқан ақ торламаны көрді. Суды балшылдата кешіп барып, ақ торламаны бырт еткізіп үзіп алып, жүгері арасына кеп отырды. Тың тыңдады. Ешқандай дыбыс жоқ. Тек өз жүрегі ғана аузынан атып шығардай тарс-тұрс етеді. Ол қауынды жерге бір ұрды. Ақ торлама үшке бөлінді. Әлі піспесе де

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66