өзіне өзі.— Бәрін көріп тұрған дейді-ә? Енді ол кісіні көрген жерде бетіне қайтіп қараймын?» — Қой қынжылма,— деді Нұржамал тағы да күліп.— Ұсқының түсіп кетті ғой. Бір қауында тұрған не бар сол. Бірақ сен оған неге ұрыстың? Сонда да ештеңе байқаған жоқсың ба? — Не байқауым керек? — Сенің еркең жерік екен ғой. — О несі? — Ой, маубас! Кәдімгідей жерік. Екіқабат болған әйел алғашында осылай бір нәрсені жақсы көреді. Тамақ та ішпейді. Ермекбай Нұржамалға тесіле қарады. Оның көздері «ал, енді қайтесің. Кері жүгіремісің» дегендей жалт-жұлт етіп тұр еді. Ермекбай қуаныштан оны құшақтай алды. — Бағаналы… бағаналы бері неге осылай демейсің? Ал, ал сүйіншіңді. Не қалайсың? Айтпасаң босатпаймын! — Жібер, жібер деймін-ей. Мына қарындастарыңнан ұялсаңшы. Түсір енді. — Айтпасаң түсірмеймін. — Онда, бір шайы көйлек. — Болды онда! Ермекбай Нұржамалды жерге түсірді. Өздерімен бірге шыққан екі-үш қыз мыналардың бұл қылығынан қысылып алға озып кеткен екен. Екеуі соларды қуып жетті. Ермекбайдың концертке зауқы бола қойған жоқ. Есіл-дерті үйі. ІІІирек сағаттай отырған соң, далаға атып шықты. Кеткенін Нұржамалға да айтқан жоқ. Келген бойда есікті шалқасынан ашып, төргі бөлмеге беттеді. Кәмшәт кереует үстінде ұйқтап жатыр екен. Ермекбай кіріп келгенде, шошып кетіп, басын жастықтан жұлып алды. — Ту, зәремді алдың ғой жүдә. Неге ойын көрмедің? — Е-е, әртісі құрысын. Түк қызық емес.— Ермекбай жас балаша бетін тыржитып, қолын сілтеді.— Саған асықтым. — Қойшы әрі… Екеуі үнсіз отырып, кеспе көже ішті. Сонан соң көп ұзамай шам сөндіріп жатып қалды. Үй артындағы көшеден анда-санда гүрілдеп машина өтіп жатыр. Әлдеқалай балалардың айғайлағаны, ысқырғаны естіледі. Есік алдындағы тамаққа тойған Сырттан әуп-әуп етіп оқтын-оқтын самарқау үріп қояды. Олар бір-бірімен сөйлескен жоқ. Қараңғыда осылайша аспанға қарап үнсіз жата беру жақсы сияқты. Екеуі де тәтті бір қиял құшағында. Ол қиял — алдағы тұрған бұдан да қызық, бұдан да бақытты өмір еді. Енді алты-жеті айдан кейін олар үшеу болады. Сонан соң мына кішкене үйдің базары қыза түседі. «Ұл болса, атын Тұңғышбек қоямыз,— деді Ермекбай өзіне-өзі. — Қыз болса… қыз болса… імм. Қандай ат жақсы болар екен». Ол өзі білетін ауылдағы қыздардың есімін еске түсіріп шықты. Әлия, Зағида, Күлбүбі, Гүлбаршын, Күләш… тағы кім бар еді? Е, ана запперманың қызы — Дәріжан… Жоқ, бәрі де жақсы емес. Ертең Кәмшәттің өзімен келісу керек. «Бұл неге ұйқтамай жатыр, — деп ойлады Кәмшәт.— Бір нәрсе есітіп келген ғой. Дәу де болса мен жайлы саған айтқан Нұржамал шығар. Білдің бе әйтеуір». — Бірақ, айтшы, сенікі ұл ма, қыз ба? — Ой жынды! Оны қайдан білейін. Ермекбай біразға дейін
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66