үнсіз жатты. Сонан соң: — Оларды жеті жасынан оқытамыз ба, сегіз жасынан оқытамыз ба? Жеті жасында оқытқан дұрыс қой деймін, деді. — Жоқ. Баланың миы ашып кетеді. Сегіз жасында берген жақсы. — Сүйтсек, сүйтейік. Үй қара көлеңке. Қазір ай тумайтын болған. Аспандағы қаптаған сансыз жұлдыздардың көмескі нұры бөлме ішіне болмашы ғана бозамық сәуле шашып тұр. Далада әлдеқалай мысықтардың баж-баж етіп таласқан ащы дауыстары естіледі. * * * Шілденің тағы біраз күні артта қалды. Мақта түгелге жақын гүлдеп, тізе бойынан асты. Су суару бұрынғыға қарағанда біраз жеңілдеді. Бұрын культивация жасалатын да, судың жүруі қиындай түсетін еді. Енді ол тоқталған. Су бұрынғы өзі салған сүрлеумен сырғып отырады. Көп бұрмалап қара тер болудың қажеті жоқ. Кәмшәттің екіқабат екеніне көзі жеткен Ермекбай, оған аяушылықпен қарайтын болды. Ол оны бұрынғысынан да жақсы көріп кетті. Шілденің ми айналдырар ыстығына қарамастан, Кәмшәт толықсып, ағара түскен сияқты. Дөңгелек жүзі нұрланып, қап-қара көздерінен ылғи да қуаныш оты ұшқын шашып тұрады. «Мүмкін, жақын арада ана болатынын сезініп, соған қуанатын шығар» — деп ойлайтын Ермекбай. Енді бір алты-жеті айдан соң бірнеше жылдан бері ішінде бұғып келген арманы — ана болатынын көз алдына елестеткен кезде, Кәмшәттің жүрегі лүпілдеп сала береді. Сол кезде ол кетпенін сілтеуді де ұмытып, жүйек-жүйекті қуалай ағып жатқан суға тесіле қарап тұрып қалатын-ды. Тіпті, оның құлағына әлдеқайдан жылаған баланың нәзік даусы естілгендей де болушы еді. Осындай сәтте ол өзін дүниедегі ең бақытты әйелдің бірі сезінетін. Сондықтан Кәмшәт сол алдағы күннің тезірек жетуін күтті. Ермекбайдың ойынан да осы бір бақытты сезім бір кетпейді. Қолдары босап, екеуі оңаша қала қалса, осы жайлы әңгімелес кісі келеді де тұрады. — Кәмшәт, сен енді жұмыс істемей-ақ қойсаң қайтеді,—дейтін ол алыста жүрген жерінен келіншегінің жанына кеп. — Байғұс-ау, бригадир ұрыспай ма? Жұрттан да ұят қой. — Неге ұрсады… Немене еді, ана бір… кредит… е-е, декрет дегені болмайтын ба еді. Врашқа барсаң сонысын беретін шығар. . — Ойының ба, шының ба? Оған шейін әлі көп бар ғой. — А-а, сондай ма. Дегенмен, бастыққа кіріп айтсам, жұмыс жеңілдеп қалды, босататын шығар. — Қой, өйтіп керегі не. Жұрттан артық емеспін. Ештеңе етпес, әлі біраз істей тұрайын. «Мейлің ендеше» дегендей Ермекбай да осыдан соң үнсіз қалатын. Бір күні бұлардың жұмыс істеп жатқан жеріне жайдақ атқа мініп Сағатбек деген бала сатырлатып жетіп келді. — Ассаламәликөм,—деді ол ат үстінде тұрып. — Е, Сағатбек. Қал қалай? Бұл не екі кештің арасында? — Сіздерді тез шақырып кел деп Тұрекең жіберіп еді. — Тұрекең! Е, ол неге шақырыпты? — Ермекбайдың даусы оқыс шықты. Оған
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66