азапты сәттері көз алдына еріксіз орала береді. …Ермекбай колхозда трактор айдайтын еді. Бір күні: — Кәмшәт, қалай қарайсың осы, тракторды тастасам ба екен,— деді зор бір іске тәуекел еткендей. — Сонда не істемексің? — Осында. Іште жұмыс істеймін. Адыр кезгеніме алты жыл болды ғой, сенімен бірге су суғарсам ба деген ойым бар. Әрі… сені де сағынамын. — О, жынды!.. Содан кейін көп кешікпей-ақ, Ермекбай колхозға мақта суғарушы боп келді. Күйеуінің ауылға келіп, өз қасында болғанына Кәмшәт алғашқы кезде ерсі көріп жүрсе де, бертін келе үйреніп кетті. Бұрын Бибісарамен бірге істеп жүргенде қатты қиналушы еді. Әсіресе түн-ақ жаман. Судың қай құлақ арықты бұзып кеткенін білмей зыр жүгіресің. Бәрін реттеп, жүйек-жүйекке салып болдым-ау дегенде екінші жағы бұзылады. Тыным жоқ. Кей кезде көшені су алып кетеді. Ертеңгісін бригадир айғайдың астына алады-ай кеп. «Мен сендерге мақта суар дедім, жол суар деген кім бар!Бүйте берсеңдер бір күндік еңбектеріңді қырқамын білдіңдер ме?» Кейде қырқып та тастайды. Тілі ащы-ақ өзінің, шағып алады. Айғайлаған даусы ше? Көрші колхозға жететін шығар тура. Мал қайтарып жүргендей айғайлайды-ау. Бригадирдің осы ашуын көрмейікші деп Кәмшәт пен Бибісара түні бойы тыным таппай мақталықтың ол шеті мен бұл шетіне шығып дедектеп жүргені. Ермекбай келгелі Кәмшәттің жаны жай тауып қалды. Барлық жұмысты өзі тындырады. Әйелдің аты әйел екен ғой. Кейде Кәмшәт көкпеңбек шымдақтың үстінде Ермекбайдан көз алмай отырып осындай ойға келетін. Қарашы, шалбарының балағын түріп тастап, кетпенді зірк-зірк соққанда құлай қашқан су екі кетпен шым топырақпен-ақ тәпігі басылып, тиыла қалады. Дәл осындай жырындыны тоқтату үшін Бибісара екеуінің өліп-өше жаздайтыны бар емес пе еді? Бұрын Кәмшәт мақталық басында дем алу дегеңді білмейтін. Ермекбай келгелі аздап көз іліндіріп алатын болды. Күйеуі оны оятпайды, қасына келіп отыра кетеді де, дәл бір жаңа табысып тұрған ғашықтардай келіншегінің жүзінен көз алмай отыра береді. Ол Кәмшәттің шашынан, маңдайынан ақырын сипайды. Төңіректе мүлгіген тыныштық. Алыстан қарайып ауыл көрінеді. Ит те үрмейді, сиыр да мөңіремейді. Қыбыр еткен жан жоқ. Бұлар үшеуі-ақ: Кәмшәт, Ермекбай, ай. Үшеуі ұзақ түнге бір сырласады. Ай бұларға еркелете қарайды, күле қарайды. Ермекбай келіншегінің маңдайына төнгенде, ол да бір шөкім бұлттың ар жағына жасырына қалады. Таңға жуық үшеуі де шаршайды. * * * Кәмшәт аунап түсті. Қайта тұрып отырды. Басы әлі мең-зең. Қайда отырғанын өзі де байқамайтын сияқты. Ол терезеге барып, айға қарады. «Айнымайды,— деді күбірлеп.— Дәл біздің ауылдағыдай. Біздің терезеге де мына ай осылай төне қараушы еді ғой!» «Жоқ,—деді тағы да— ұқсамайды. Анда, біздің ауылда, ай бұдан үлкенірек болатын. Онда бұдан да гөрі маңғаз, бұдан да гөрі көрікті. Жерге
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66