төгілген оның күміс сәулесі бұдан да гөрі жарық, сүттей аппақ еді ғой! Бірақ, ол күндерді несіне аңсаймын, несіне еске алам. Мен үшін ол өмірдің не мәні қалды? Керегі жоқ, ойламаймын»… Өткен уақиғаны ойла, ойлама, бәрібір ол адам баласының есінен кетпейді. Сол сияқты, еске алмаймын деп жатса да, Кәмшәт оған еріксіз орала берді. …Мақта басында ұйқтап қалғанына Кәмшәт біртүрлі қысылатын. «Мені неге оятпайсың? Ұйқтатып тастап…» деп күйеуіне бұртия қалатын-ды. Бір күні көзін ашып қалса қасында Ермекбай жоқ екен. Жан-жағына қарады. Зым-зия. Құлаққа ұрғандай тыныштық. Әлденеден елегізіп, денесі түршіге бастады. Бұрын ұзақты түнге жалғыз жүрсе де қорықпаушы еді, енді не болған? Бір кезде арт жағынан мақта жапырағының сатыр-сұтыр ете қалғанын есітіп, жалт қарады. Қолына кетпенін ұстап Ермекбай жүгіріп келеді екен. Кәмшәт қуанып кетті. — Не болды сонша жүгіріп?.. — Өй, сен… сен ояу ма едің? Мен сені ұйқтап жатқан шығар деп…— Ол Кәмшәтқа жақындап кеп кілт тұра қалды. Ентігіп, екі иығынан дем алады. — Қайда болдың? — Мен бе? Мен ано-оу жақта,— деді Ермекбай мақталықтың аяқ жағына қолын сілтеп.— Көшеге су түсіп бара жатыр екен, соны жүйекке салып келдім. Кәмшәт, мен саған тамаша нәрсе көрсетейін бе? — Иә. — Ендеше жүре ғой. Ермекбай Кәмшәттің қолынан ұстап жүгіре жөнелді. Мақталықтың аяғына жете беріп тоқтады да, бір түп қозаның түбін ашып қалды. Гүл. Кәдімгі мақтаның аппақ гүлі. Тұңғыш ашылған гүл. — Қандай әдемі! — деді Кәмшәт оны қолына алып,— Иісі қандай тамаша! Осы кезге шейін байқамапты, Ермекбай бала сияқты екен ғой. Қарашы, ірі тістерін ақситып, ынта-шынтасымен күліп тұр. Күлгенде екі иығы солқ-солқ етеді. Кәмшәт күйеуін жақсы көріп кетті. Оны құшақтап алғысы келді. Бірақ, бұл ойынан өзі ұялып үнсіз төмен қарады… — Кәмшәт,— деді бір күні Ермекбай. — Әу. — Кел, демалайықшы, шаршадың ғой. — Жердің бәрі су, қай жеріне отырамыз? — Былайырақ шығайық, ана жақ құрғақ шығар. Олар мақтаның әлі су тимеген жүйегіне барып отырды. — Кәмшәт? — Не? — Кел, алдыма отыршы. — Ой, ұятсыз. — Ешкім жоқ қой. Тіземе басыңды сүйеп отыршы. Кәмшәт не істерін білмеді. «Шалбарың балшық». Ермекбай басына байлап жүрген орамалын тізесіне төседі. — Әлі де балшық па? Бұдан әрі Кәмшәттің айтар сылтауы болмай амалсыз барып оның тізесіне басын сүйеді. Ол тұңғыш рет өз күйеуіне осылай еркеледі. Кәмшәт әйелдің күйеуіне еркелеуін ерсі санайтын. «Сұмдық-ай, ана Тоқтарбектің әйелі жұрттың көзінше күйеуімен қолтықтасып жүреді. Әнеукүні Зейнепкүл үйіне кіріп барса, шолжақай әйелі зіңгіттей боп байының алдында отырған көрінеді. Ана екеуі айылын да жимапты. Сонан соң енем байғұс бетін басып, артымен шығып кетіпті. Сомадай
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66