шарап әсері ме, бір кезде оның басы айналды. Үй іші адам төзбес қапырық боп кеткен секілді. Ақырында ол дірілдеген денесін тежей ұстап, орнынан көтерілді. — Сізге не болды, қайда барасыз? — деді Бектемір қосыла көтеріліп. — Мен… мен қазір. Басым… — Айттым ғой, айттым ғой сіз сырқатсыз деп. Әсилә, Кәмшәтпен бірге далаға шығып келші. Салқын ауаға шыққан соң Кәмшәттің тынысы кеңейіп қалғандай болды. Әйтсе де ол шарапханаға тұңғыш кіріп шыққан бозбаладай, басы зырқ-зырқ етіп, тәлтіректеп кетті. Терезеден түскен шам сәулесі аула ішіне бозамық жарық шашып тұр. — Сіз… сіз, әлгінде ғана сау отыр едіңіз ғой,— деді Әсилә Кәмшәттің жүзіне тесіле қарап.— Не, көкөп іш-іштіңіз бе? — Ол мас боп қапты. Аузынан арақ иісі аңқып тұр. Кәмшәттің жүрегі көтеріліп, өзін-өзі әрең ұстап қалды. Ол әйел баласының арақты мұншалықты ішкенін көрген емес еді. Сондықтан Әсилә оған жиіркенішті боп көрінді. Кәмшәт оның қолын ысырып жіберді. Осы кезде есік сарт етіп жабылып, іштен Ермекбай шықты. — Өй, Кәм… Кәмшәт, сен нағып тұрсың мұнда? — деді ол есік алдында тұрған әйелінің бетіне үңіліп. — Кетейікші… — Қой. Сәлден соң… Қ-қайтамыз ғой… «Бұл да мас,— деді Кәмшәт ішінен.— Бұларға сонша не болған бұл? Бектемірдің өзі неге ішпей отыр?» — Жоқ, мен қазір кетемін. Отыра алмаймын. — Қой, қой енді. Ұ-ұят б-болады. — Ұят болса, сен қал. Басым түсіп барады, отыра алатын емеспін. Апай, — деді ол қарсы алдында үнсіз темекі шегіп тұрған Әсиләға қарап.— Сіз кешіріңіз. Қатты ауырып тұрмын. Рұқсат болса мен кетейін. Әсилә бұған көп қарсы бола қойған жоқ. Наразылық білдіріп, бір-екі рет күңк еткен болды да, басқа бөлмеде жатқан баяғы балаға Кәмшәтті үйіне апарып сал деп қасына қосып берді. Ермекбайдың Кәмшәтпен бірге кеткісі келді. Сөйлегенде дір-дір етіп тұрғанын көріп, оның сырқаттанып тұрғаны сезгендей еді. Бірақ, Бектемірге айтпай кетіп қалуды қолайсыз көрді. Ол не істерін білмей состиып тұрғанда, сыртқы қақпаның сарт етіп жабылғанын бір-ақ есітті. Кәмшәт үйге қарай баяғы келген жолмен тез-тез жүріп отырды. Оның соңындағы бала әрең ілесіп келеді. Жарым жолға жеткен соң ол баланы үйіне қайтарып жіберді де, Арғынбайдың жүгерісінің ортасындағы жалғыз аяқ сүрлеумен үйге төтесінен тартты. Аспанда асықтай да бұлт жоқ. Жұлдыздар бәз-баяғы қалпымен шапырласып тұр. Кәмшаттың жан дүниесіндегі аласапыранды олар да сезген тәрізді. Бұрынғыдай жымыңдасып ойнамайды. Бәрі де «не болды, не болды» дегендей кірпіктерін де қақпай анталай қалған. Кәмшәт оларға ештеңе айтқан да жоқ. Тіпті, бірде-біріне назар аудармады. Ал олар мұның соңынан бір елі қалар емес. Ол сол бойы үйіне кеп кірді. Жұлдыздардың бәрі топырлап есік сыртында қалды. Тыныш үйде жүрегінің
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66