тарсылдағаны ғана естіледі. Дүк-дүк, дүк-дүк. Бейне бір көрші үйде есік-:терезені жауып алып, әлдекім келі түйіп жатқан секілді. Кәмшәт ұйқтай алмады. Оның көз алдынан отты бір жанар кетпей қойды. Кірпік айқастырса сол елестейді. Қараңғы үйдің ішінде бұл Кәмшәтқа қорқынышты боп көрінеді. Ол төбеден көзін алмай ұзақ жатты. Бір кезде қараңғылық пердесінің ар жағынан әлгі өткір көз өзіне тағы қадала қалды. Кәмшәт көзін қайта жұмды. Енді оның алдында қызылды-жасылды түсініксіз сәулелер пайда болды. Біраздан соң олар да жоғалып, сол баяғы көз қайта көрінді. Ол басын жастықтан жұлып алып, төсек үстінде қос тізесін құшақтап тұрып отырды. «О кісі.. япырм-ау, ол кісі сонша неге қарайды. Қасыма келіп неге отырды? — деді Кәмшәт күбірлеп.— Өткен жолы Арысқа бара жатыр едім деп бізді неге алдады. Не себепті сыйлық бергізді? Қалайша ол бізге тез жақын боп кетті? «Сіздерді келмей қала ма деп қорқып едім» дейді. Не үшін қорқады?» Кәмшәт бұл сұрақтардың бірде-біріне жауап таба алмады. Шындығына келгенде ол өз жүрегінің терең түкпірінде осының бәріне жауап беретін бір себептің бұғып жатқанын сезгендей еді. Бірақ ол барлық себеп «осыған» ғана байланысты деп ойлағанда, жаны шошып, денесін үрей биледі. Ал осы ойдың бәрінен бір сәтке арыла қалған кезде, оның көз алдына сол баяғы өткір көз қайта келе қалды. Оның өзіне қарай телміре, тесіле қарауы, Кәмшәттің әлгі бір үрейлі ойын растап тұрғандай еді. …Кәмшәт түннің қай мезгілі болғанын білген жоқ. Бұрауы таусылған ба, қабырға сағаты тоқтап қапты. Біраздан соң там артынан әлдекімнің дүрсілдеп жүргені естілді: Жас келіншек демін ішіне тартып, сыртқа құлақ түрді. Әлгі адам бір тоқтап, бір жүреді. Денесімен қабырғаны сүйкеп өтетін сияқты. Соған қарап, Кәмшәт оны сиыр шығар деп ойлады. Бұл келген Ермекбай еді. Кәмшәт оған есік ашқанда әтештер шақыра бастаған болатын. — Кәмшәт,— деді ол булыға сөйлеп.— Үйдемісің? — Көріп тұрсың ғой. – Се…сен б-бекер кеттің. М-масқара-ай, од-одан ұят болды. – Ештеңе емес. Жүр, үйге кір. Ермекбай тәлтіректей басып ішке кірді. Өңі жылан қуғандай құп-қу боп кетіпті. Көзі шүңірейіп, жанарын тұман басқан. Ол көзі ұйқыға кеткенше сөйлеп жатты. Бектемірді, Әсиләні мақтады. Өз әйелінің кетіп қалғандығы үшін қатты қызарғандығын, намысының келгенін үзіп-жарып айтып берді. Сөз арасында Кәмшәт «ол кісі не деді?» деген сұрақтың аузынан қалай шығып кеткенін өзі де аңғармай қалды. Ермекбай Бектемірдің алғашқы кезде бозарып үн-түнсіз отырғанын, кейіннен оның бәрін кешіріп, «балалығы ғой» деп еркелете сөйлегенін түсіндірді. Кәмшәт бұлай сұрағанына өкінсе де оның жауаптарын ернін тістелей түсіп үнсіз тыңдады. Ол қараңғы болса да бетінің дуылдап бара жатқанын Ермекбайға байқатып алармын деп шошынғандай, көзін тарс жұмып, алақанымен бетін басып
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66