Мұның Бектемірдің, хаты екеніне көзі жеткен кезде, ол төбесінен жасыл түскендей сілейіп қалды. Қолына бір жапырақ қағаз емес, бейне бір бірнеше секунттен соң жарылатын бомба ұстап тұрғандай, буын-буыны қалтырап көз алдындағы дүние қарауытып, айналасындағы нәрселердің астаң-кестеңі шықты. Ол есін жиғанда терезе алдында әлі тұр еді. Қолындағы қағазды жарыққа созған бойы тас мүсіндей қатып қапты. «Хат! Маған хат!,— деді ол күбірлеп. — Масқара ғой бұл. Енді не істеймін?.. Хат! Маған біреу хат жазған. Күнә ғой, күнә ғой бұл!»…— Ол даусының қатты шығып кеткенін біліп, әлдекім есітіп қоймады ма екен дегендей жан-жағына қарады. Бөлме ішінде де, далада да ешкім жоқ еді. Кәмшәт хатта не жазылғандығын оқып шыққысы келді. Ол қағаз бетіне үңілгенде, жүрегі аузына тығылып, тынысы бітіп қалды. Қанша тырысса да «Кәмшәт» деген сөзден әрі аса алмады. Одан соңғы әріптер маңына жоласаң өртеп жіберетін қып-қызыл шоқ тәрізді. Әйтсе де ол оны оқып шығуға тәуекел етті. «Кәмшәт! Сіз кешіріңіз мені. Ұят атаулыны біржолата ысырып тас…» — Құдай-ау, не жазған, түсініксіз ғой. Ия… — Ысырып тастап, зор қылмысқа тәуекел етіп… отырмын. Мұным ақымақтық па, әл-әлде би-бейш-а-ра-лық па, оны өзім де біл-меймін. Ға-ш-ық бол-ған адам»…— Ғашық болған дейді! Сұмдық қой мынау. Ғашық болғаны несі?» Оның көзінен бір тамшы жас үзіліп түсіп, қағаз бетіне тырс ете қалды. Бірақ ол мұны байқаған да жоқ. Кезерген еріндері дір-дір етіп, хатты әрмен қарай оқуға кірісті. Кәмшәт хатты тез оқи алмай мүдіре бергеніне мейлінше ызаланды. Ол мұндағы жазуларды тез-тез, көзді ашып-жұмғанша бірден оқып шыққысы келді. Толық түсіну үшін бір оқып кеткен жерін қайта оқыды. Ол шамның қызғылт сәулесі түсіп тұрған бұрышқа бір уыс боп тығыла түсіп, қағаздан бас көтермеді. Шам жанына баруға әлдекім терезеден көріп қояр деп қорықты. Хаттың тең жармысына келді. «Сәл ғана, сәл ғана қалды. Құдай-ай, ешкім келмесе екен. Ермекбай кеп қалса қайттім?!» Осы кезде есік шиқ ете түскендей болды. Ол қағаздан басын жұлып алып артына қарады. Сұмдық-ай, өзіне қарап күлімсіреп Ермекбай тұр! Ол қимылдамайды, тек аппақ тістерін көрсетіп күле береді. Кәмшәт бірнеше минут одан көз алмай сұлқ тұрды. Қолындағы қағазын да жасыруға үлгіре алмады. «Бізді, бәрібір ол білді. Енді бәрін де өзім айтуым керек. Одан басқа жол қалған жоқ». — Кешір, кешір мені! — деп Кәмшәт күйеуінің иығына асыла кетті. Бірақ ол табалдырық алдына екі қолын жай ған бойы етбетінен түсті. Сәлден соң көзін ашты. Үй ішінде ешкім жоқ. «Қайда кетті? Қайда кетті ол! Жаңа ғана осында тұр еді ғой!». Үйге жан адам бас сұққан жоқ еді. Мұның бәрі елес қана болатын. Кәмшәт орнынан безгек болған адамдай
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66