шықпай қалды, бәрі-бәрін де біліп жүретін. Бүгін ол мүлде өзгеше қалып көрсетіп, ондай әңгімелердің біріне де құлақ аспады. Оның жанын жегідей жеп, арпалысқа түсірген нәрсе әрине хат болды. Кәмшәт оның жалғасын оқуға мейлінше, асықты. Асыққанда ол мұны пәлендей қылмыс екен, мен өз жарыма опасыздық жасап жүр екенмін, лайым сол дұрыс болар деген оймен емес, ғашық болған адам, оның үстіне Бектемірдің не айтатындығын, жалындаған сезімін қалай жеткізетіндігін білгісі келді. Мұның бәрі әрине жай бір әуесқойлық емес еді. Осы алдамшы ойлардың ар жағында дене түршіктіріп, жан шошытар балаң сезім бас көтеріп келе жатқан болатын. Кәмшәт оны әсте сезген жоқ. Ол сезім Кәмшәттің өзінен де ұрланып, білдіртпей оянып келе жатты. Кәмшәт баласы бар әйелдермен бірге жұмыстан ерте кетіп қалды. Үйге жақындаған сайын шыдамсызданып, жүрісін жылдамдата түсті. Қақпадан кірген бетте кішкене сарайға қарай жүгірді. Көмулі хатты саусағымен тез-тез ашып алды да, далаға шығып есіктегі құлыпқа кілт салды. Содан соң ішке кіріп, ілгешекті ілді. Ол хатты түгел оқып шықты. Екі күнге созылған азаптан соң ақыры аяғына жетті. Кәмшәт қағаздан басын көтергенде хат қолынан түсіп бара жатыр еді. Оны ұстап қалғысы келді. Бірақ, саусақтарын қозғауға да шамасы келмеді. Бектемір осы бірінші хатының өзінде-ақ Кәмшәтті сүйетіндігін айтыпты. «Мен сізді жақында ғана емес, осы колхозға келген күннен бастап білемін,— деп жазыпты ол тартынбастан.— Өзімді-өзім мейлінше тежеп келдім. Қызығушылық шығар, басылар деп ойлап ем. Жоқ, қателескен екенмін. Сізді көре бергім келеді. Минут сайын көргім келеді. Мұның бәрі де үлкен қылмыс екенін әрине жақсы білемін. Бірақ менің не амалым бар, не істермін енді!? Менде ешқандай ерік қалған жоқ. Еркім де, батылдығым да бәрі, бәрі де сізді алғаш көрген күні-ақ ғайып болған. Осы хатты мен емес, басқа біреу жазып отырған секілді. Енді мұны тиісті кісісіне қалай берерімді білмей отырмын. Біздің үйге тағы бір соғар деп түсіп қалған орамалыңызды алып қалып едім. Оным балалық болып шықты. Сіз келмедіңіз. Ол орамалыңыз менің төс қалтамда. Оны ешқашан да жанымнан тастамаймын. Оңаша қалсам алақаныма жайып салып ұзақ қараймын. Одан сіздің мөлдіреген жанарыңызды, сәбидей пәк жүзіңізді көремін. Менің бұл бейшаралығымды кешіріңіз. Олай етемін деп ойламаған едім, кешіріңіз мені! Бұл хат әрине сізге ауыр тиетінін білемін. Ал хат жазбау маған одан да ауыр. Ұзын жауап қайтарыңыз деп қинамаймын, маған арнап бір ауыз ғана сөз жазыңызшы. Маған сол да бақыт. Қарсы болмаңыз, орындаңызшы осыны, өтінемін, өтінемін сізден!». Бүкіл хаттың бас-аяғы осы еді. Кәмшәт кемесі қирап, жағаға толқын соғып айдап шыққан адамдай теңселіп ұзақ отырды. Көпке дейін өзіне-өзі келе алмады. Тұрмақ боп алға ұмтылды. Аяғынан әл кетіп, дірілдеген тізесі
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66