боп, сұмдық-ай!» — деген ауылдасы Сапарайдың әңгімесін Кәмшәт талай естіген-ді. Сонда бұл да Сапарайға қосылып «қойыңызшы, япырмай-ә» деп таңданған болатын. Енді сол күн өзіне туып отыр. Ал Ермекбай болса Кәмшәттің шашынан сипап, әлденелерді айтады да, сол сөзіне өзі мәз боп күле береді. Оның күсті алақаны Кәмшәттің бетін тырнап-тырнап өтеді. Осылай отыра беру Кәмшәтқа да жайлы сияқты. «Көзіңді ашшы»,— дейді Ермекбай. Ол көзін ашады. Өзіне күлімсірей төніп отырған Ермекбайды көреді. Оның ар жағынан шапырлап жұлдыздар да қарап тұрады. «Несі бар екен,— дейді Кәмшәт өзіне-өзі.— Өз күйеуіне еркелеудің несі ұят. Сонда, Сапарай шешейдің қателескені ме екен?..» Даңғыр ете қалған дыбыстан Кәмшәт селт ете түсті. Терезе алдында қос тізерлеп отыр екен. Жанарынан жып-жылы жастың сорғалап тұрғанын енді ғана байқады. Ол орнынан тұрып төсегіне жатты. «Менің әлгі отырғанымды Кәрбоз көріп қоймады ма екен? Нағып отыр дейді ғой. Оның тұрғанын қалай байқамағанмын?» — Немене пәле! Кіржуғышты тап есіктің алдына әкеп қойғаны несі бұл? Ойбай-ай, сыйрағымды соғып алдым-ау. Әй, Теңгекүл, оңбассың сен,— деді далаға шығып бара жатып есік алдындағы кіржуғыштың ернеуінен басып кеткен ол.— Біратала ішіне су толтырып қояр ма тағы!» Оның сөзін Теңгекүл де, басқалар да естіген жоқ. Біраздан соң есік алдына төгілген суды шылп-шылп басып Кәрбоз қайта кірді. Күні бойы шеккені аздық қылғандай, сол жерде тұрып темекі тұтатты, сонан соң қабырға сағатының шынжырын сыр еткізіп көтеріп қойды да, әлгі суға темекісін быж еткізіп лақтырып жіберді. Әлден уақыт өткенде ол орнына жатты. Кәмшәттің көз алдына артта қалған өмірдің кейбір сәттері тағы да елестей берді. Ермекбай екеуінің бір күні кешке дауласып қалғаны да бар. Сол неден шығып еді тәйірі? Ия, ия, қайдағы бір кетпеннің сабынан шыққан екен ғой. «Кетпен күннің көзінде бір күн қалса ағашы қаңсып кетеді,— деді Ермекбай. Сөз неден басталды, бұны ол неге айтты, ол жағы Кәмшәттің есінде қалмапты. «Бір күнге қаңси қоймас» деген Кәмшәт. «Жоқ,— деді Ермекбай.— Қаңсиды. Тіпті, сынып та кетеді». «Қойшы қайдағыны айтпай. Бір күнге сынушы ма еді». «Сынады. Сынбаса да жарылады әйтеуір. Көріп жүрміз ғой». «Несі бар, мен де көріп жүрмін». «Сен онда байқамағансың». «Ия саған, байқамай не бопты». «Ал жарайды». Сенікі дұрыс. Таласа береді екен!..» Осыдан соң ол теріс қарап жатып алды. Ләм деп тіл қатқан жоқ. Кәмшәтқа ызасы келіп жатыр. «Жеңіле салса қайтіп еді жүдә, бірдеңе болар ма еді? Таласады, таласады кеп. Сөйлемеймін енді оған қарап». Сөйтсе де Кәмшәттің өзіне жақындағанын тілеп жатыр. Оның жып-жылы алақанымен иығынан тартып: «Әй Ермек, қой, бері қара. Менікі әшейін, білместік қой. Ол жағын мен қайдан біле берейін. Қоя ғой енді»,— деуін іштей

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66