үстіне бұрын үйренбеген бригадирдің тынымсыз да ауыр бейнеті күнұзын Кәмшәтпен бірге болуына мүмкіндік бермеді. Ерте кетеді, кеш келеді. Шаршап, калжырап келеді. Күнделікті тіршілік тауқыметі жайлы жайлап сөйлеседі де қояды. Біраздан соң пырылдап ұйқыға кетеді. * * * Кәмшәт Бектемірді көптен көрмеген еді. Ол жұмыс басына да сирек келетін болып кетті. Колхоз тек мақтамен ғана емес, егіспен де, мал шаруашылығымен де айналысатын. Бектемір бірде егіншілердің, бірде малшылардың арасында болады. Одан қайтып, мақташыларға соғады. Әртүрлі жағдайлармен колхозшылар оның кеңсеге келуін шыдамсыздана күтіп жүреді. Осыларды бір жақты еттім бе деп демін бір алғанда, телефон шыр ете түседі де, аудан орталығына күн демей, түн демей тартып отырады. Қайтып келген соң әлгілердің бәрін басынан қайта бастап шығуға тура келеді. Кәмшәт осы жағын ойлағанда оны іштей аяйтын. «Отыздан енді ғаңа асқан жап-жас жігіт. Оған қандай ауыр. Тыным таппайды байғұс. Соңғы кезде өзі жүдеп те кетіпті»,— деп ойлайтын ол колхозшылардан бөлініп, оңаша мақта теріп жүргенде. Осындай кезде Бектемірді бір ретте болса көргісі келетін. Оны неге көргісі келетінін, не себепті аяйтынын өзі де білмейді. Бір күні ол мақталықтың аяқ жағында жүргенде таразы басына адамдардың үйме-жүйме боп жиналып қалғанын көрді. «Бұлар соншалықты неге жапырласа қалды екен» деп Кәмшәт сол жаққа назар аудара қарағанда, арық жағасында тұрған көкшіл «Волгаға» көзі түсті. Сол кезде оның жүрегі аунап түсіп, дүрсілдей жөнелді. «Келді,— деді ол ішінен.— Қашан кеп қалған, мен неге байқамай қалдым?». Партығы әлі тола қоймаған еді. Сонда да болса оны белінен тез-тез шешіп, таразы жаққа жүрді. Орта жолға жеткенде: «Бұ не бұл? Мен бұл жаққа неге келе жатырмын,— деді демін ішіне тартып.— Партығым да әлі толған жоқ, жұрттан ұят емес пе?» Сонда да ол ілгері жүре берді. Аяқтары да өзіне бағынбай, белгісіз бір күш алға еріксіз жетелеп бара жатты. Таразы басына жақындаған сайын жүрегі жел үрлеген мақта жапырағындай тынымсыз лүпілдеп, аяқтары қозапаяларға ретсіз шалыныса береді. Ол басын жоғары көтерген жоқ. Баяғы алған бағытымен ілгері жылжи берді. Бар көріп келе жатқаны — қанша жүрсең де шетіне шыға алмайтындай сай-сай жүйектер мен ірі-ірі қызыл кесектер, олардың арасында ағараңдап шашылып қалған мақталар. Бір кезде оның құлағына әйелдердің гу-гу сөйлескені естілді. Кәмшәт кілт тұра қалды. «Құдай-ау, кеп қаппын ғой. Қалай тез! Қалай тез жүргенмін. Енді… енді не істеу керек? Алға қарай жүре беремін бе? Одан әрі не болады. Егер ол топ адамның арасынан маған қарап сәлем берсе ше? Жо-жоқ, болмайды. Ұят қой, масқара ғой бұл. Қайту керек. Тез, қайту керек!» Ол манағы орнына қарай кері бұрылып, жылдам-жылдам жүре берді. Қарсы алдынан мақта жапырақтарының сытырлағанын естіді.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66