Бибісара екен. — Әй, ерке қатын, жүр, бастық келіп біздің бригадаға ту береді дейді ғой, бармаймысың? Кәмшәт оған бұрылып та қарамай, қасынан өте шықты. Жауап та бермеді. Үн қатса ішкі дүниесіндегі толқу мен бар құпия сол дауыспен бірге сыртқа ақтарыла кететіндей көрінді. Күн еңкейіп бара жатыр. Батыс жақ қызыл алауға бөленген. Ондағы бұлттардың бәрі бояуға бір батырып алған мақтадай, қызғылттанып көрінеді. Машиналардың, тракторлар мен арбалардың көтерген шаңынан төңірек жұп-жұқа ақшыл перде жамылған. Тартқан сымдай теп-тегіс сонау көз ұшындағы көкжиекке жақындаған сайын ол перделер қоюланып, қалыңдай түседі. Бұл жерде отыра берсе арық жағасындағылардың көзіне түсіп қалатынын енді ғана аңғарған Кәмшәт өзінен оншақты аршындай алыстағы тұна өскен құмай арасына барды. «Мен неге қайттым,— деді ол тағы да.— Бектемір тұрған жерге барудан неге қорқамын. Оны неге көргім келеді? Сөйте тұра, онымен жүздесуден неге шошынамын? Қазір ол сөйлеп тұрған шығар. Барлық жұрт әрине, ұйып тыңдай қалған. Даусы да қандай сүйкімді және оны колхозшылар қандай жақсы көреді!» Кәмшәт алыста тұрып топ ішінен Бектемірді іздеді. Ол қалың жұрттың ішінде тұр ма, көзге,түсе қоймады. Жиналған көпшілік қыбыр етер емес. Кәмшәт осы орнында қозғалмай оларды ұзақ бақылады. «Егер, мен әлгінде барсам ғой, оның даусын есітер едім, сөзін де тыңдар едім,— деді ол жай бір күрсініп.—Ол не дер екен. Туы несі? Бізге ту беретін болған ба?» Оның дәл осылай деп ойлауын күтіп тұрғандай, жиналғандардың қақ ортасынан ұзын ағашқа байланған қызыл мата көрінді. «Ту ғой,— деді Кәмшәт мойнын соза түсіп.— Кім ұстап тұр екен оны?». Әлі орауы жазылмаған қызыл мата кісілерді ақырын аралап, шеткерірек барып тоқтады. Сол орнынан көпке дейін қимылдаған жоқ. «Бұл Бектемір, сөз жоқ Бектемір,— деп ойлады Кәмшәт.— Қазір ол туды Ермекбайға табыс етеді. Ай Ермекбай, сен ештеңе де білмейсің-ау! Қазір оның қолын шын көңілмен ықыластана қысатын шығарсың. Әрине солай етесің. Сенің кеудеңді мақтаныш кернеп, жүзің балбұл жанады. Сол кезде саған бұ дүниеде Бектемірден асқан ақылды, мейрімді, адал адам жоқтай көрінеді-ау! Мүмкін оның бетінен сүйіп алуға да даяр шығарсың. О құдай-ай! Олай етпе, олай ете көрмеші сен! Сенің де намысың бар ғой, олай етпеші». Ол желетінің қалтасынан әлі күнге шейін сақтаулы жүрген Бектемірдің хатын алды да, ортасынан қақ бөлді. Тағы бір жыртты. Саусақтары қалтырай жөнелді. Үшінші рет жыртуға күші жетпеді. Көзін ашып қағаз жыртындыларына қарады. Көп умаждалғандықтан жазулары көмескі тартып қалған екен. Ол жыртындыларды жерге тастап, дымқыл топырақпен көме салмақ болғанда, кенет үу етіп ұйтқи соққан жел қағаздарды ала ұшты. Кәмшәт оны бас салуға үлгірмеді. Әлдекім оны тауып алар деп үрейленген Кәмшәт бір жапырақ қағаздың соңынан жүгіре жөнелді.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66