жайлы айтты. Сол кезде Ермекбай: — Куба деген қай жерде? — деп сұрап қалды. Олар мұның сөзіне құлақ қойған жоқ. Өзді-өзі сөйлесіп кетті. Олар сәл кідіре бергенде Ермекбай әлгі сұрағын тағы қайталады. Сонда агроном: — Ту, тұра тұршы, артынан түсінерсің,— деп кейіп қалды. Ермекбай бұған ренжіген жоқ. «Кешіріңіздер, кешіріңіздер. Иә, иә»,— деп ыржақтап күле берді. Кәмшәт кеудесін кернеген намыстан жарыла жаздады. Ол күйеуі үшін қызарып төмен карады да, ешкімге байқатпай ерінін тістеп алды. Сол сәтте Кәмшәт мына отырғандардың алдында өздерін сөзге араласуға қақысы жоқ, тек тамақ қамымен отырған қызметшідей сезініп, жігері құм болды. Сөйте тұрса да ол барлық кінәні күйеуіне жүктеді. «Егер ол өзін асқақ ұстап отырса, олар бұлай сөйлемес еді ғой» — деп намыстанды. Бұдан соң да ол күйеуінің оларға жас баладай қызмет етіп, елпелектеп отырғанын байқады. Және бұл елпелектеуі меймандостықтан әлдеқайда алыс жатыр еді. «Куба қай жерде» деген сұрағына сол бойы жауап қайтарылған жоқ. Ермекбай да ол жөнінде ұмытып кеткен сияқты. Сәл қызып алған агроном бір кезде Ермекбайдың тізесіне ыстық сорпа төгіп алды. — Ой, кешіріңіз,— деді ол. Кәмшәт шыдай алмай ауызғы үйге атып шығып, тіреуге сүйеніп ұзақ тұрды. «Кешіріңіз» дегенді айтқан агроном емес, Ермекбай еді. «Не деген жігерсіздік бұл! Мұны ол емес, агроном айту керек еді ғой. Ал ол сорпа төктім-ау деп отырған жоқ. Көңіл де бөлер емес. Намысың қайда Ермекбай! Бригадирлікті бүйтіп сақтағаның құрысын. Арыңды, намысыңды табанға тастап, атқа мініп жүргеннің не қасиеті бар? Басыңды тік көтеріп, су суғарғаның бұдан мың есе артық емес пе еді!» Ол Ермекбайдың: «Кәмшәт, қайда жүрсің» деген даусынан селт ете түсті. Біреу итергендей зорланып, үйге әзер кірді. Дыбысын сездірмей орнына отырды. Қонақтар түнгі сағат он бірге шейін қызу сөйлесіп отырды. Сәлден соң дастарқан жиылып, олар орындарынан тұрды. Ермекбай қонақтардың пижамын, шләпілерін әперді. Шаң тиіп кеткен жерлерін саусағымен шертіп-шертіп, үрлеп те қойды. Үшеуі сыртта күңгір-күңгір етіп көп сөйлесті. Дауыстарынан әлдеқалай бір іс жайында кеңесіп, ақыл сарабына салып тұрғандары байқалады. Кәмшәт ауызғы үйге келгенде олардың сөйлескендерін анық есітті. — Ол жағын айтып керегі не. Онсыз да бригадаңыз тәуір келе жатыр ғой. Сізді не деп аламыз орныңыздан,— деген Нұрәлінің үні естілді. — Рахмет, рахмет оларыңызға. Әйтеуір сіздердің арқаларыңызда қалбиып… Жағдай белгілі ғой. Жастайымнан жетім қалып, оқи алмай қалдым мына сіздер ғұсап… Жақсы, сау болыңыздар. Е, ол ит қаппайды. Құттөбет, тұр жоғал. Ий нәлеті, кет! Ермекбай жатқан итті қаңқ еткізіп бір теуіп қуып жіберді. Бір минуттан соң дарбаза есігінің сарт етіп жабылғаны естілді. — Шығарып салдың ба?—деді Кәмшәт күйеуі үйге кірген соң. — Иә. —
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66