Бригадирлікте қалдырамыз деді ме? — Құда қаласа, осы орынға бекитін шығармын. Сен оны қайтіп есіттің? — Естігем жоқ, білдім.— Кәмшәт өзінің мысқылдай қойған сұрағына күйеуінің шын ықыласпен жауап беріп тұрғанын көріп, сөзін келте қайырды. Әлден уақыттан соң «Сенің сушы болғаның-ақ жақсы еді ғой» деген сөз аузынан еріксіз шығып кетті. — Не дейсің? Сушы?! Қарық болса қара жұмысты қабырғамыз қайысып істеп-ақ келдік қой. Құдай бізді соған таңып қойып па. Біз де талпынып көрейік. — Сонда да… — Не сонда да? — Бригадирлік жаман деп отырған жоқпын. Бірақ, олардың алдында жорғалап… — Не деп тұрсың өзің! — Ермекбай айғайлап жіберді.—Жорғалап! Кім жорғалап жүр. Айтып тұрғанын қарашы. Білмейсің бе, білмеген жеріңе араласпа. Ат тізгінін қалай тарту керек екенін сенен сұрамаймын. «Жорғалап» деуін көрдің бе?! Кәмшәт бұдан соң ләм деп тіл қатқан жоқ. Ермекбай оның қасында көпке шейін үнсіз тұрды да, жеңілгенін мойындаған шығар деп ойлағандай: — Төсек салшы,— деді терең бір күрсініп. Сөйтті де «құдай оңла» деп бір күрсініп ішкі үйге кіріп кетті. Жұмыстан қалжырап шыққаң Кәмшәт партығын иығына салып, үйіне қарай аяңдап келе жатты. Күн батса да саңы семе қоймаған шақ. Үлкен жолдың үстінде мектеп балалары велосипед теуіп жүр. Резеңкі дөңгелектердің іздері май топыраққа қым-қуыт боп түсе берген. Есектің екі жағына теңлеп шөп артқан шалдар мен қауын тасыған балалар өтіп жатыр. Кәмшәт мал саууға асығып, жүрісін жылдамдатты. Ол үйге келгенде, есік алдында Әсилә күтіп отыр екен. — Сіңілім-ау не болды? Күнде кеш келетін боп кеттің ғой. Кеше де келіп, күтіп-күтіп кетіп қалдым. Аман-есен барсың ба? — деп күлімсірей қарсы алды ол. Кәмшәт онымен жылы шырай көрсетіп амандасты. Сонан соң әкелген шырмауығын малдың алдына шашып тастап, есікті ашып ішке кірді. — Жұмыс көп, қол тимейді,— деді ол қой сауу үшін шелектерін дайындап.— Өзіңіз аман-есенсіз бе? — Аманбыз ғой. Әкел мен сауа қояйын. Бұрын қой емшегіне қолым тиіп көрмеген еді, үйренейінші, несі бар дейсің соның.— Ол темекісін тұтатып алып қой саууға кетті. Кәмшәт ас қамымен ыдыс-аяқтарын жуып жатқанда, Әсиләнің «ойбай» деп шаңқ еткен даусы естілді. Ол жалма-жан далаға жүгіре шықты. Әсилә жаңа шашылған шырмауықтың үстінде серейіп жатыр екен. Қолындағы шелегі төңкеріліп түсіпті. Аппақ сүт ақтарылып қалған. «Оһ, оһ, ой… өлдім» — деп солқ-солқ етеді. Кәмшәт жетіп барып оны сүйемелдеп тұрғызды. — Апай-ау, не болды сізге, қой сүзіп алды ма? — Жо-оқ,— деді Әсилә ақсаңдай басып.— Мына… мына бір мүйізі арбиған бәле. Желінінен енді ұстай беріп ем… ойпырмай, қайрылып кеп жамбасымнан… бір-ақ сүзгені. Уһ, аһ. Бір қабырғам сынды білем, қол тигізбейді. Кәмшәт күліп жіберді. —
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66