күтуде. Бірақ, Кәмшәт олай етпеді. Ол да теріс қарап жатып алды. «Немене, еркелете салса бірдеңесі кетер ме еді. Өзі сөйлемесе, мен де сөйлемеймін!» Ермекбайдың өзін еркелетуін бұл да күтіп жатыр. Үйде — тыныштық. Үстел үстіндегі май шамның тызылдап жанғаны ғана естіліп тұр. Олар осылайша ұзақ жатты. Ермекбайдың шыдамы таусылды. Дауысын көтеріп болса да бірдеңе дегісі келді. «Мүмкін, осыдан әрі қарай сөз жалғасып кетер». — Әй, шамды өшірмейсің бе? — Жана берсін. — Е, жанса жана берсін.» Шам таң атқанша сөнген жоқ. Орындарынан тұрғанда да олар сөйлеспеді. Бір-бірін танымайтын адамдарша үнсіз отырып ертеңгі шайларын ішті. Сонан соң кетпендерін иығына салып, жұмысқа кетті. Жұмыста да екеуі екі бөлек жүрді. Жақындап кетсе Ермекбай ысқырып ән салып қояды. Бұрын ол ешқашан ысқырмайтын. Ысқыру өзіне тіпті жараспайды екен. Қалың еріндері көнтиіп, мұрнын көміп кетеді. Кәмшәттің күлкісі келді. Бірақ ол өзін салмақты ұстауға тырысты. Күн еңкейіп бара жатты. Олар әдеттегісіндей отырған да жоқ, үйден ала шыққан түскі тамақтарын да ішпеді. Ермекбай көзінің астымен келіншегіне қарап қояды. «Шыдамдысын-ай өзінің, — деді ішінен.— Кетпен сілтесін қарашы, әлі қайратты-ақ!» Бір кезде Кәмшәт жақтағы бас арықтың суы кішкене тоғанды бұзды да кетті. Арынды су бірте-бірте кенересін кеңейтіп, көшеге қарай лап қойды. Жолындағы қозаларды жапырып бара жатыр. «Ал енді қайтер екенсің,— деді Ермекбай оны алыста тұрып іштей келекелеп.— Әлі де мені көмекке шақырмас па екенсің. Шамаң жетсе тоқтатып көр!» Кәмшәт оны шақырмады. Кетпенді барынша сілтеп, топырақты атқылап жатыр. Жоғары көтерген сайын оның кетпені күнге шағылысып жалт-жұлт етеді. Ермекбай болса кетпеннің сабын беліне сүйеп қойып, газет жыртындысына жайбарақат темекі орап тұр. Ешнәрсеге көңіл бөлмеген адамның кейіпімен Кәмшәт жаққа көзінің қиығымен ұрлана қарап қояды. «Қазір, қазір-ақ ол мені шақырады». Кәмшәт топырақ лақтырған боп күйеуіне қарады. Ол мақталықтың аяқ жағындағы тас көшемен кетіп бар жатқан екі атты кісіге қарап, темекісін будақтата шегіп тұр екен. Кәмшәттің кеудесі ызаға толып кетті. Орамалын мықтап байлап алып қайтадан құлшына кірісті. Бірақ оның топырағын тастағанын тастағандай су шайып кете берді. Кәмшәттің мүлде сабыры қашты. Артына қарап еді, екпінді су мақтаның жүйегін опырып барады екен. Жас қозалар жапырылып қалып жатыр. Бұл әрекетінен түк шықпайтын болған соң, Кәмшәт арықтың жалынан шым ойып таси бастады. Бірақ, біреуін тастап, екіншісін әкелемін дегенше, су мүжіп оны да жоқ қылады. Әбіржіп жүрген әйелін көріп, Ермекбайдың оған енді жаны аши бастады. «Өжетін қарай гөр өзінің. Өй тентек! Шақыра қойсаң қайтеді екен,— деді ол темекісін лақтырып жіберіп.— Ал, мен-ақ жеңілдім». Ермекбай оған көмекке келгенде, Кәмшәт күйеуіне назар аудармады. «Керегі жоқ, өзім-ақ бекітемін»,— деп қарсылық та білдірмеді. Үндемеген

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66