Апай… ол.. ешкі емес, теке ғой. — Не дейді құдай-ау! О бәлені неменесіне асырап жүрсіңдер. Ойбай-ай, жамбасым сырқырап барады. Текесі несі құрғыр! Кәмшәт оны сүйемелдеп ішке кіргізді. Арада бір сағаттай уақыт өткен соң, олар тамақ ішуге кірісті. — Күйеуің бүгін келмейтін шығар? — Оны қайдан білдіңіз? –Һе, мен білмейтін нәрсе жердің астында сіңілім. Түстен кейін Бектемір екеуі Арыстан жәрдемшілер әкелеміз деп кеткен жоқ па? Сені жалғызсырамасын деп осында келдім. — Рахмет оныңызға. Жалғыз қалсам, шынында қорқамын. Кетерінде Ермекбайдың өзі: «Елегізитін болсаң, Әсиләні ертіп кел» деп кетіп еді. Келгеніңіз де жақсы болды ғой. — Саған жаным ашиды ғой сіңілім. Біліп тұрып неге келмейін. Айтпақшы, бағана мен бірдеңе әкеліп едім, ауызғы үйде қалған ба? — деп ол орнынан тұрды да дәлізге барып қайта келді.— Мынау саған… сыйлық.— Ол қара сөмкесін ашып, қағазға оралған кішкене бір затты алды.— Міне, гауһар жүзік! Көзі қандай, қараңғыда да жалт-жұлт етеді. Бері келші,саусағыңа сияр ма екен. — Гауһар жүзік! Мұны неге алдыңыз!? — Неге алдыңыз дерің бар ма? Жақсы адамнан жан аяма деген. Апаң сыйлап тұр екен, сен ала бер. Ұялма қайдағы бір ынжықтар құсап. Киіп көрші. Әсилә Кәмшәттің саусағына жалт-жұлт еткен жүзікті кигізді. — Қандай тамаша! Міне, жас адам осылай талғампаз болуы керек. Дүниенің қызығы осы ғана. Мына бір тот басып кеткен немене бәле, алып тасташы өзін…— Әсилә оның қолындағы ескі жүзікті алып, сөмкесіне сала салды. — Ой апай, оны… — Е, ескіріп кеткен немені неғыласын. Ұят емес пе? Жас кезіңде жарқырап бір киінбегесін, оның несі өмір. Міне, мынау қандай жарасады. Қарашы өзің! Кәмшәт жүзікке көз тастады. Шам сәулесімен шағылы сып, жалт-жұлт етіп тұр екен. Сол сәтте барлық әйелге тән қызығушылық сезім оған да пайда бола кетті. Жүзікке күлімсірей қарады. — Рахмет, рахмет сізге апай! Мен мұны немен қайтарар екенмін. — Жоқ сіңілім. Мен сенен сыйға сый дәметпеймін. Бұл — сенің ақпейілділігің, адал ниеттілігің үшін беріліп отыр. Көңілің қашан да осы жүзіктей жарқырап тұрсын. — Айтқаныңыз келсін апай. Рахмет сізге. Отырыңыз, тамақ суып қалатын болды ғой, отырыңыз! Олар ет тураған кеспе көже ішті. Соңынан қауын жеді. Әсилә жастық туралы, махаббат туралы түн жарымына шейін сөйледі. Шам сөнген қараңғы үйдің ағараңдаған төбесіне қарап жатып, Кәмшәт оның сөздерін ықыласпен үнсіз тындады. — Адам қамшының сабындай қысқа өмірінде қызықшылықты көріп қалуы керек қой сіңілім,— деді ол күрсініп,— Қызықшылық дегенде мына мен құсап темекі шегуді айтып отырған жоқпын. Мені қайбір асып бар жатқандықтан шегеді дейсің. Күйіктен шегемін. Өткен өміріме қапаланғандықтан шегемін. Оған кім кінәлі? Әрине, өзім. Алғашқы күйеуіммен бірге тұрған

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66