кезімде, үйге келіп-кетіп жүретін дәрігер жігітті ұнаттым. Оның көздері жас қыранның жанарындай от шашып, лапылдап тұратын еді. Сол жанарға соқтығыса кеткенімде не болғанымды өзім де білмей дірілдеп кететін едім. Ол да мені ұнататынын байқайтынмын. Бірақ, «күйеуім бар, мен одан басқа жанды сүюге тиісті емеспін» деген ой ылғи да өз сезімімді ноқталай берді. Мен онымен кездесіп қалудан қашқақтай бердім. Ақыры одан хат алдым. Сөздері қандай тамаша десеңші! Маржандай тізілген жүрек елжіретер сол сөздердің өзі неге тұратын еді шіркін. Дәл сол жігіттей ішкі сезімін жан тебірентердей етіп ешбір жазушы жеткізе алмас-ау! Оның әрбір сөйлемдері бұрын соңды өзім көрмеген, естімеген жұмақ бір дүниеге сүйрелей берді. Бұл хатты бірнеше күн сақтап жүрдім. Кәмшәт дір ете қалды. Әсилә дәл мұның кұпиясын айтып жатқандай көрінді. — Ақыры оны жыртып-жыртып тастадым да, «бұныңыз қылмыс қой. Мен біреудің әйелімін. Екінші хат жазбай-ақ қойыңыз» деп оған қысқа ғана жауап қайтардым. Менің бұл қарсылығым оған тоқтау сала алмады. Хат тасқыны үдей түсті. Күнде біреуі келіп тұрды. Күн асқан сайын хат көлемі де ұлғая берді. Ол өлердей ғашық екенін, егер мен көнбесем, мына өмірдің құны бір-ақ тиын екенін айтып, егіле жазды. Туған-туысқаннан жалғыз шешесі ғана бар еді. Шыңымен өліп кетер ме екен деп мен оны аядым да. «Күйеуім бар ғой, қосылғанымызға бір жыл толған жоқ. Оны қайтіп тастамақпын. Әзірге жаманшылығын көрген жоқпын ғой» деген ойға тағы тіреліп, әлгі жігіттің бір құшақ хатының біреуіне де жауап бермедім. Бір күні оны базарға барған кезімде газет сататын жердің алдындағы кішкене сәкіде отығанын көрдім. Ол екі қолын маңдайына тіреген бойы төмен қарап қимылсыз қапты. Қурайдай боп азып кетіпті. Маңдайына тіреген қолдарының адырайған тамырлары мен сүйектерін байқап қалдым. Оған қатты жаным ашыды. Солай қарай бір-екі аттадым. Тағы да, тағы да. Ол басын көтерер емес. Егер бір рет те болса көзіне түссем, байғұс жігітке жеңіл болар, жаны тынышталар деп ойладым. Бірақ, ол мені байқамады. Сонан соң киоскіге барып газет алып, қайтарымда дәл оның жанынан өттім. Қасында шашылған дәндерді шоқып жүрген торғайлар пыр-пыр етіп ұша жөнелді. Ал ол, ұйқтап кеткен адамдай қозғалар емес. Содан бастап одан хат келмей койды. Оған көнемін деп ойламасам да, әлденеге тынышсыздана бастадым. Бірнеше күн өткеннен кейін оның ауруханаға түскенін естідім. Ертеңіне күйеуім оның кайтыс болғандығын айтып келді. Ауруханада жатып у ішіп өліпті. — У ішіпті?! — Иә, у ішіп өліпті. Ішкі дүниемдегі өзгерісті мен бұл жолы күйеуімнен жасыра алмадым. Қолымдағы шәйнек жерге түсіп, күл-талқан болды. — Қандай аянышты!—деді Кәмшәт қалтырап. — Иә, осы есіме түссе, әлі күнге шейін көзіме жас аламын. Өлерінде маған
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66