бойы шымын ойып тастай берді. «Ә, үндемейсің-ә,— деді Ермекбай іштей мырс етіп.— Демек, көмек керек болғаны ғой».— Ол мақталықтың басындағы «пәлен звено, түген звено» деген жазулары бар үлкен-үлкен қадаларды жұлып әкеп, су бұзған жерге қаға бастады. Оны бітіргеннен кейін арық жағасында өсіп тұрған жас талдан бір құшақ етіп шауып әкеп, қазықтарды шыбықпен торлап жіберіп, ойылған шымнан жиырма шақтысын тастады. Оның үстіне бірнеше кетпен топырақ үйілген соң, әл бермеген арынды судың мысы құрып, тиыла қалды. Жұмыс біткен сон екеуі кетпендерін суға сап қойып, арық жағасына барып отырды. Бірақ, сөйлескен жоқ. «Қазір сөйлейтін шығар, мен оған көмек бердім ғой»,— деп ойлады Ермекбай, ал Кәмшәт: «Көмектескенін міндет қылар деймісің, сөзді өзі бастайтын шығар»,— деп отырды. Батыс жақты қызыл алауға малып, күн де ұясына еңкейіп бара жатыр. Біраздан соң түнгі сушылар да келеді. Жүйек-жүйекті қуалай аққан су мақта арасынан сынаптай жылт-жылт етеді. Арт жақтан аттың пысқырғаны естілді. Екеуі де жалт қарады. Бригадир Тұрап екен. Ол атынан түсіп, ауыздығын алды да, шылбырын бір бұтаға байлай салып бұларға қарай жүрді. Ермекбайдың есіне әлгі су опырып кеткен жер түсті. Ол осы кезге дейін оның біраз айғайға апарып тірейтінін ойламап еді. «Қап, қайдан ғана қырсығып тұра қалып едім,— деді ол Тұрапқа қарсы жүріп бара жатып.— Бұзылған кезде бекіте салсам ғой, ештеңе де жоқ. Енді мынау оны көрген соң шыныдай шыртылдайтын шығар. Аттың үстінде келе жатып көлкіген суды көрмеді деймісің?» — Ассалаумәликүм Тұреке. Мал-жан аман ба? — деді ол бригадирге жалбақтай қол беріп. — Аманшылық. Иә, өздеріңнің отырыстарың жайлы ғой. Қанша жер суғардыңдар? — Жаман емес. Мына загонды ертең бітіріп қаламыз ба деген ой бар. — Ай осы ой-ақ құртады ғой сендерді. Әнеукүні түнде көшені су алдырып жіберген сендер ғой? Ермекбай төмен қарады. — Оныңыз рас. Құдай атып байқамай қалғаным. Суға жаңа араласқандықтан ба, әлі көп үйрене алмай жатырмын. — Сен үйренемін дегенше, мақта да ашылар. Тірәктіріңді айдай бермей нең бар еді. Құдай біледі, сен қатыныңды қызғанып келіп отырсың осында. Ермекбай бұл жолы да үндемеді. Қалжыңы шығар деп ойлады. Бірақ Тұраптың жүзінде кекесін күлкі тұр еді. — Сіз олай сөйлемеңіз,— деді ол бригадирге батылсыздана қарап.— Айтсаңыз, жұмыс жөнінде айтыңыз. Алға суырылып шықпасақ та, аянып жатқанымыз жоқ. «Жұмыс жөнінде айтыңыз»— деді Кәмшәт Ермекбайдың сөзін іштей қайталап.— Қалай шыдап тұр мына сөзге. Дөрекі сөйлегенін неге бетіне басып тастамайды». — Намысшылын қарай гөр өзінің. Намысшыл болсаң, тіліңмен емес, ісіңмен намысшыл бол. «Еңбек ет те, міндет ет». Алдымен өзіңді көрсет, сонан соң діңкілде. — Ақсақал, мен діңкілдеп тұрғаным жоқ,— деді Ермекбай даусын бәсеңдетіп.—
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66