де сізді жақсы көремін. Бүгін сізге… мен… Кәмшәт ар жағын айта алмай мүдіріп қалды. Ештеңенің байыбына бара алмаған Әсилә оған таңдана қарап: — Не болды сіңілім-ау, айтсаңшы тезірек,— деді. — Күні бұрын жалынамын,— деді ол жұлып алғандай кенет қатты дауыстап. — Өтінемін сізден, ешкімге айтпаңызшы, тісіңізден шығара көрмеңіз. Аяңызшы, аяңызшы мендей сіңіліңізді… — Түсінсем бұйырмасын. Не деп тұрсың сен! — Мен… мен күнәкармын апай.— Кәмшәттің көзіне жас төңіректеп шыға келді.— Мен айыптымын. Міне, мынаны, оқып шығыңыз. Кәмшәт дірілдеген қолымен маналы бері алақанында мыжғылап тұрған бір жапырақ қағазды Әсилаға ұсынды. — Оқыңыз, сонан кейін білесіз.— Ол алақанымен бетін басып егіліп жіберді. Әсилә хатты оқып болды да, кереует үстінде сілейіп отырған Кәмшәттің қасына барды. — Еһ, осылай де сіңілім,— деді ол ауыр күрсініп. Мен мұны бұрыннан білген едім. — Білген едім! Хатты ма? — Иә, түнеукүні «дәрігердің қағазы» деп жасыратының да Бектемірдің хаты екенін білгенмін. Кәмшәттің көзі шарасынан шығардай бадырайып, Әсиләнің жүзіне тесіле қарады. — Сонда сіз… мұны ешкімге айтқан жоқсыз ба!? — Жо-оқ сіңілім. Мен кімге айтпақпын. Осының бәріне де өзім араласып келемін. Бірақ кеш қалыппын. Сен менен бұрынырақ қимылдадың. Жас келіншек Әсиләнің қолынан жылан көргендей ыршып кетті. — Қорықпа,— деді Әсилә бұған жақындап.—Менен сонша неге шошисың? Сені осы кезге шейін қалай жақсы көріп келсем, бұдан былай да сіңілім деп санай беремін, үрейленбе. Одан да кел, отыр, кең әңгімелесейік. Әсилә терезенің пердесін түсірді. Сонан соң оның қасына қайта келіп, әңгімесіне кірісті. Ол Бектемірдің Кәмшәтқа өлердей ғашық екенін, осы күні ұйқыдан да, тамақтан да қалып, жүдеп кеткенін айтты. — Өткен түнде ол сандырақтап шықты,— деп жалғастырды сөзін Әсилә.—Апам екеуміз қатты қорықтық. Оның не айтып жатқанын бір мезетте құлағым шалып қалды. Ол сенің атың еді сіңілім. Ол «Кәмшәт» деп күбірлеп жатты. Есіңде ме, ана жолы өзіме ғашық болған жігіт туралы айтып беріп едім ғой. Бектемір дәл солай бола ма деп қорқамын. — Ой, олай демеңіз апай, бұл сұмдық қой!.. — Әрине солай. Оны аяймын. Саған ғашық екенін ол көпке дейін жасырып келді. Ақыры маған айтты. Ол менен жасыра алмады. Содан бастап мен де араласа бастадым. Сенің үйіңе барғандағы мақсатым осы болушы еді. Менен жасырма. Айтшы, иненің жасуындай болса да оған деген ниетің бар ма? Айтшы, бүкпесіз айтшы! — Жоқ, олай демеңіз, құдай үшін өйтіп сұрамаңыз. Айта алмаймын, иланыңыз маған!..— Кәмшәт Әсиләнің иығына асыла кетіп солқылдай жылады. Әсилә оның білегінен ұстап, сүйемелдеп тұрғызды. — Айт сіңілім. Бір-ақ сөз. Не «бар», не «жоқ» деші. «Жоқ» демегенін дұрыс болар еді о байғұсқа. Міне, мына жүзік те
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66