деп жазудан гөрі Әсиланың айлакерлікпен «күйеуіңе айтамын» деген сөзінен қорықты. Бектемірге біржолата көнуден күйеуінің бұл жайлы есітуін ауыр санады. — Не жазайын, сіз айтыңыз,—деді Кәмшәт сыбырлап. Оның үні де бітіп қалды. — Көп емес, қысқа ғана жаз. Қалғанын ауызша айтамын. Былай де: «Сен үшін бәріне де тәуекел еттім… Жоқ, «сіз» деп жазғаның не сен дей берсеңші. Імм, солай. Иә, жазып болдың ба? — Хатыңды оқып, талай түндерді ұйқысыз өткіздім, қасірет шектім. Ақыры ойымды осылай бекіттім. Қалаған жағыңа баста, мен сенімен біргемін. Кәмшәтің». Кәмшәт бұл сөздерді қалай жазып шыққанын өзі де білмеді. Қағаздан басын көтергенде тәлтіректеп кетті. — Тағы жазамыз ба? — деді ол ұйқыдағы адамдай сандырақтап. — Жоқ, осы да жетеді. Енді қайта бер, өзім қабарласамын. Кәмшәт Әсиләнің үйінен мас кісідей теңселе шықты. Ол үйіне келген бетте төсегіне құлай кетті. Талықсып кетті ме, ұйықтап кетті ме, бір минуттан соң-ақ өлген адамдай қимылсыз қалды. Тасыр-тасыр еткен дыбыстан шошып оянды. Күн батып, үй іші қараңғы тартып қапты. — Кәмшәт,— деген дауысты естіді.— Бұл не,— ұйықтап жатырсың ба? Бұл келген Ермекбай еді. Кәмшәттің жүрегі зу етіп, орнынан ұшып тұрды. Тұрған бетте шамға жабысты. Сіріңке таппай әуре болды. Соны аңғарғандай, Ермекбай оған сіріңке ұсынды. Шам жағылған соң Ермекбай оның жүзіне төне түсіп, шошына дауыстап жіберді. — Ей сен… саған не болған?! Өңің жуған матадай боп-боз ғой. Кәмшәт не сылтау айтарын білмеді. Оның қолынан сытылып шығып, ішкі бөлмеге қойып кетті. Бұдан әрі ол қанша тырысса да, өзін-өзі ұстай алмай қабырғаға сүйеніп тұрып жылап жіберді. Даусын шығарып, солқылдап жылады. Ермекбай мына сұмдықтан не істерін білмей көбелектей шарқ ұрып, не болғанын жалынып та, зекіп те сұрады. Бірақ Кәмшәттен бір де бір жауап ала алмады. Әбден ызасы келген ол қолын бір-ақ сілтеп далаға шығып кетті. — Әй, осы көңіліңді таппай-ақ қойдым-ау. Не боп жүр биыл саған. Сен үшін дүйім жұртқа масқара боп біттім. Жұрттың аузындағы сөзі сенсің қазір. Не болды, айтсаңшы. Кәмшәт сонда да үндемеді. — Ал, үндемей тұр солай, қашанғы епелектеймін осы! — Ол есікті тарс жауып сыртқа шығып кетті. Содан жатар кезде бір-ақ оралды. Екеуі де дым сызбастан төсек салып жатып қалды. Кәмшәт барлық уақиғаны Ермекбайға айтып бергісі келді. Сонда барлық азап атаулыдан біржолата құтылып қалатындай сезінді. Ол түн жарымы ауғанша кірпік қақпады. «Сұмдық-ай, мен оған келісім бердім. Не жаздым әлгі қағазға? Не дедім?» деген сөздерді іштей қайталай берді.— Енді не істеймін. Оған келісім бердім. Одан әрі не болады?» Кәмшәт ішін өртеген күйінішке шыдай алмай басын жастықтан жұлып алды. Біраз уақыт екі тізесін құшақтап қимылсыз отырды.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66